گفتوگو با معبود محبوب
گفتو گو با معبود محبوب
گفتم خدای من دقایقی بود که در زندگانی ام هوس می کردم سر سنگینم را که پر از دغدغه دیروز بود و هراس فردا بر شانه های صبورت بگذارم و ارام برایت بگویم و بگریم...
در ان لحظات شانه های تو کجا بود؟
گفت عزیز تر از هر چه هست... تو نه تنها در ان لحظات که در همه لحظات بودنت بر من تکیه کرده بودی.من انی خود را از تو دریغ نکردم که تو ایتگونه هستی!من همچون عاشقی که به معشوق خویش مینگرد، با شوق همه لحظات بودنت را به نظاره نشسته ام.
نشسته بودم ، گفتم: پس چرا راضی شدی برای ان همه دلتنگی اینگونه زار بگریم؟
گفت عزیز تر از هر چه هست... اشک تنها قطره ایست که قبل از ان که فرود اید ، عروج میکند، اشک هایت به من رسید و من یکی یکی بر زنگار های روحت ریختم تا باز هم، از جنس نور باشی و از حوالی اسمان! زیرا فقط اینگونه میشود همیشه شاد بود!
گفتم اخر ان چه سنگ بزرگی بود که بر سرراهم گذاشته بودی؟
گفت: صدایت کردم و ارام گفتم از این راه نرو که به جایی نمیرسی! تو هرگز گوش نکردی و ان سنگ بزرگ فریاد بلند من بود: که عزیز تر از هرچه هست ... از این راه نرو که به ناکجا اباد هم نخواهی رسید!
گفتم پس چرا ان همه درد در دلم انباشتی؟
گفت :روزی ات دادم تا صدایم کنی، چیزی نگفتی، پناهت دادم تا صدایم کنی، چیزی نگفتی، بارها گل برایت فرستادم کلامی نگفتی! می خواستم برایم بگویی... اخر تو من بود. چاره ای نبود جز نزول درد ٬ که تو فقط اینگونه شد که صدایم کردی!
گفتم پس چرا همان بار اول که صدایت کردم درد را از دلم نراندی؟
گفت: اول بار که گفتی: خـــــــــــــــــــدا... انچنان به شوق امدم که حیفم امد بار دیگر خدای تو نشوم، تو باز گفتی" خدا" و من مشتاق تر برای شنیدن خدایی دیگر...
من اگر میدانستم تو پس از علاج درد هم بر خدا گفتن اصرار میکنی ، همان بار اول شفایت میدادم.
گفتم مهربان ترین خدا دوست دارمت!
گفت عزیز تر از هرچه هست... من دوست تر دارمت!
صن این منو داغووووووون کرده با این اسش!!
.jpg)
تبادل لینک هوشمند 
آمار
وب سایت: